Foto: Freepik
Tim stručnjaka s Telethon Kids Instituta i sa Univerziteta zapadne Australije proučavao je upitnike koje je popunilo više od 16,40 porodica sa decom u uzrastu od dve do pet godina. Nakon što su razmotrili uzrast, pol i navike spavanja kao i nivo obrazovanja roditelja, ispitali su uticaj pasa na malu decu.
Autori su analizirali podatke prikupljene između 2015. i 2018. godine u sklopu studije Playce. Roditelji dece u uzrastu između dve i pet godina ispunili su upitnik kojim su procenjivali telesnu aktivnost i socijalno-emocionalni razvoj svog deteta. Od 1.646 porodica obuhvaćenih istraživanjem, 686 je imalo psa. Deca iz porodica koja poseduju pse imali su 23 posto manje verovatnoće da će imati poteškoća s izražavanjem i prepoznavanjem osećaja i socijalnim interakcijama od dece koja su odrastala u porodici bez psa.
Otkriveno je i da deca koja odrastaju uz psa imaju 30 posto manje šansi za antisocijalno ponašanje. Autori studije utvrdili su da je 40 posto manja verovatnoća da će ta deca imati problema u interakciji s drugom decom, a 34 posto je verovatnije da će se ponašati socijalno inteligentno i pažljivo u igranju s drugom decom. Takođe, utvrdili su deca iz porodica koja imaju pse ređe imaju emocionalne probleme.
Izvanredna profesorka Hayley Christian, autorka istraživanja, smatra da je zanimljivo videti kolika je razlika između dece čija porodica ima psa u domu, u odnosu na porodice koje ga nemaju. „Iako smo očekivali da će vlasništvo nad psima doneti neke dobrobiti vezane za ponašanje male dece, iznenadili smo se da je sama prisutnost porodičnog psa u domu, povezana s mnogim pozitivnim ponašanjima i osećanjima“, rekla je.
Čak je i među porodicama u kojima je pas član porodice postojala razlika između dece, zavisno o tome koliko su deca bila uključena u brigu o svom ljubimcu. Ona deca koja su se pridružila svojoj porodici u šetnjama psa barem jednom nedeljno, imala su 36 posto manju verovatnoću da će imati loš socijalni i emocionalni razvoj u poređenju s decom koja su šetala sa svojim psom manje od jednom nedeljno.
Deca koja su se igrala sa svojim psom tri ili više puta nedeljno imala su 74 posto veću verovatnoću da će se redovno ponašati pažljivije i brižnije od dece koja su se igrala sa svojim psom manje od tri puta nedeljno. Deca iz porodica koje imaju pse imali su 23 posto manje verovatnoće da će imati poteškoća s osećanjima i socijalnim interakcijama od dece koja nisu imale psa.
Christian je napomenula kako njihova otkrića sugerišu da „primanje psa u porodicu“ može imati koristi za razvoj i dobrobit dece. „Velika povezanost između dece i njihovih kućnih ljubimaca može se odraziti na količinu vremena provedenog u zajedničkoj igri i šetnji, što posledično može podsticati socijalni i emocionalni razvoj deteta.“
Autori upozoravaju da zbog posmatračke prirode studije nisu mogli utvrditi tačan mehanizam kojim vlasništvo nad psima može koristiti socijalnom i emocionalnom razvoju male dece. Dodaju da bi daljnja istraživanja trebala proceniti potencijalni uticaj „imanja“ različitih vrsta kućnih ljubimaca ili uticaj koji privrženost dece prema svojim kućnim ljubimcima može imati na razvoj deteta tokom njihovog života.
Komentari 0